Rotterdam, 1957, middelste van drie kinderen. Vader huisarts, moeder huisvrouw/assistente.
Utrecht, 2018. Getrouwd, vader van drie kinderen van wie al twee uitgevlogen
Marnix Gymnasium, toen nog aan het Henegouwerplein. Een kleine school zoals je die tegenwoordig nauwelijks meer vindt: twee klassen per leerjaar, je kende ieder gezicht.
Vrije Hogeschool, een tussenjaar met veel aandacht voor antroposofie en sociale vaardigheden, een mooie aanvulling op de intellectueel gerichte middelbare schooltijd.
Klinische Psychologie aan de Universiteit Utrecht. Een studie die nog in het teken stond van de late jaren zestig: ‘Je hoeft De neurosenleer van P.C. Kuiper natuurlijk niet te lezen, als je er maar een mening over hebt’.
Verpleeghuis Heremalerhof (1985 –1998). Een groot, landelijk gelegen psychogeriatrisch verpleeghuis, met veel aandacht voor patiënten en hun familie. Naast neuropsychologische diagnostiek hield ik mij bezig met belevingsgerichte zorg, geheugentraining op de dagbehandeling en begeleiding van teams en familieleden.
Ziekenhuis Tergooi (de eerste jaren nog: Gooi Noord; 1998 – heden). Een grote Vakgroep Medische Psychologie, enthousiaste collega’s met uiteenlopende aandachtsgebieden. Ik richtte mij nog steeds voornamelijk op ouderen: vroegdiagnostiek dementie, opzetten geheugenpoli, basiscursus gedragstherapie, kortdurende behandelingen bij volwassenen en ouderen.
Muziek is altijd bijzonder belangrijk geweest. Ik ben eerder auditief dan visueel ingesteld. Blokfluit, traverso, tin whistle, bansuri, gitaar, zang enz. Swingende jaren in folkgroep Soggy Few. Hernieuwde kennismaking met klassieke muziek in Vocaal ensemble Coqu, later in Encore en Multiple Voice. Helaas kan ik vanwege lichamelijke klachten geen muziek meer maken, maar ik luister de wereld bij elkaar op Spotify.
Terugkijkend heb ik altijd wel ‘iets’ met poëzie gehad, al zijn er ook jaren dat ik niet heb geschreven. Zomer 1987 pakte ik de pen weer op, en schreef een handvol gedichten per jaar. Echt serieus werd het pas, nadat ik in 2005 én 2006 de gedichtendagwedstrijd van de Utrechtse Bibliotheek won.
Vanaf 2006 maak ik deel uit van een poëziegroep, waarin we elke twee maanden eigen nieuw werk met elkaar bespreken. Najaar 2012 schreef ik mijn eerste Klassieker voor het internettijdschrift Meander. Na het overlijden van Joop Leibbrand in 2015 nam ik het redacteurschap van deze rubriek op me. Een half jaar later schreef ik mijn eerste recensie voor Meander. Inmiddels bijna 50 recensies verder is mijn kijk op de poëzie veranderd. In weerwil van de naam van dit blog ben ik geen onbeschreven blad meer. Maar een gedicht kan mij nog steeds raken, en ik ben telkens weer verbaasd over de veelvormigheid van de poëzie.
Misschien ben ik inmiddels wel meer een lezer dan een schrijver geworden. Maar het schrijven blijft belangrijk, om dingen vast te leggen, of juist al schrijvend te onderzoeken. Om me terug te trekken, of juist om dingen te delen. Creativiteit, spelen, ontdekken, aanwezig zijn.
Naast dit weblog heb ik ruim 10 jaar geleden een poëziewebsite in de lucht gebracht, met eigen gedichten, beschouwingen/analyses en poëzie over de ouderdom.
Voorjaar 2016 verscheen mijn debuut De regels van het spel bij Kontrast te Oosterbeek.
Een lege bladzij 